مرگ آگاهی – گفتگوئی از شهید آوینی(مردی که قبل از پرواز ، مستانه خندید):

نفسهای انسان گامهایی است که به سوی مرگ بر میدارد. حضرتِ علی(ع) سخنانی از این دست که همینگونه مالامال از مرگ آگاهی باشد بسیار دارد. مرگ آگاهی کیفیتِ حضور اولیاءِ خدا را در دنیا بیان میدارد تا آنجا که هرکه مقربتر است مرگ آگاه تر است و براین قیاس باید چنین گفت که حضورِ علی(ع) عینِ مرگ آگاهی است.

مرگ آگاهی یعنی آنچه انسان همواره نسبت به این معنا که مرگی محتوم را درپیشِ رو دارد آگاه باشد و با این آگاهی  زیست کند وهرگز از آن غفلت نیاورد.

مردمانِ این روزگار سخت از مرگ میترسند وبنابراین شنیدنِ این سخنان برایشان سخت دشوار است، اما حقیقت آن است که زندگیِ انسان با مرگ ، سخت درآمیخته است وبقائش با فناست پیش ازما میلیاردها نفر در کرهء زمین زیسته اند وپس از ما نیز. اگر مولا علی(ع) میفرماید:وا... ابنِ ابی صالب  با مرگ انسی آنچنان دارد که طفلی به پستانِ مادرش. این انس که مولای ما از ان سخن میگوید چیزی فراتر از مرگ آگاهیست،طلبِ مرگ است!.

طلبِ مرگ نه همچون پایانی بر زندگیست،مرگ پایانِ زندگی نیست. مرگ، آغازِ حیاتی دیگر است حیاتی که دیگر با فناومرگ آمیخته نیست، حیاتی بی مرگ ومطلق!. زندگیِ این عالم در میانِ دو عدم معنا میگیرد. عالمِ پس از مرگ همان عالمِ پیش از تولد است وانسان در میانِ این دو عدم فرصتِ زیستن دارد، زندگیِ دنیا با مرگ در آمیخته است روشنایی هایش با تاریکی-شادیهایش با رنج- خنده هایش با گریه- پیروزیهایش با شکست-زیباییهایش با زشتی- جوانیش با پیری وبالاخره وجودش با عدم. حقیقتِ این عالم فناست که انسان را نه برای فنا که برای بقا آفریده اند

                                                     (خَلِقتٌم لِلبقاء لا لِلفنا)

 تسمعوا دعوتَ الموتِ اذانَکُم قبلَ آن یٌدعا بِکم:دعوتِ مرگ را به گوش بگیرید پیش از آنکه مرگ شمارا فرا خواند.

وهمهء این سخنان از سرِ مرگ آگاهیست وراستش لذتِ زندگیِ مرگ آگاهانه را جز اولیاءِ خدا نمیداند این لذتی نسیت که به هرکس عطا کنند.

تنگ نظریست اگر به مقتضای تفکرِ رایج به این سخنان پشت کنیم و بگوئیم: تا کجا از مرگ میگویید کمی هم در وصفِ زندگی بسرائید. دلبستنِ در دنیا دلبستنِ در فناست ومرگ بر ما سایه افکنده است این علیست که چنین میفرماید هم او که راههای آسمان را بهتر از راههای زمین میشناسد سخنانِ او سروده های شاد ومفرح در وصفِ زندگیست آن زندگی که با زهرِ فنا ومرگ درنیامیخته است منتها غفلت زدگان بیشتر میپسندند که با غفلت از مرگ به سرابِ شادیهای آمیخته با غصه دلخوش کنند بگذار چنین باشد اما اگر اولیاءِ خدا در جستجوی فناء فِِالله هستند  بقاءِ همگی را طلب کرده اند بودنی که از دسترسِ مرگ وفنا ورنج وغصه و شکست دور باشد.

به سخنِ علی(ع) گوش بسپاریم: دلهاتان را از دنیا بیرون کنید قبل از آنکه بدنهاتان را از آن بیرون برند